Title :: One more night
Author :: AliceJay
Category :: Romantic
Pairing :: Mark/Jinyoung
ONE.MORE.NIGHT
มาร์คพูดกับตัวเองเป็นหนที่ร้อยว่าเขาจะเลิกกับปาร์คจินยอง
เลิกเด็ดขาด ไม่เอาแล้ว ไม่อยากจะทน
เลิก!
เขา
เดินขึ้นไปยังห้องนอนที่อยู่บนชั้นสอง
เปิดตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อตัวเองกับคนที่กำลังจะเป็นอดีตคนรักแขวนปะปนกันไป
หมด เขาสบถอย่างหงุดหงิด
แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ไม่ยอมแยกฝั่งให้เป็นระเบียบ
นี่เขาทนคนแบบนี้มาได้ยังไงตั้งหลายปี
มือ
ขาวหยิบชุดที่คาดว่าน่าจะเป็นของตัวเองออกมาแล้วยัดใส่กระเป๋าเดินทางลวกๆ
วินาทีนี้ต้องการความรวดเร็ว ยิ่งเขาออกไปจากที่นี่ได้ไวเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
ปาร์คจินยองน่ะเป็นที่สุดของความไม่ได้เรื่อง
นอกจากหน้าตาน่ารักและแรงดึงดูดทางเพศอันมหาศาลแล้ว มาร์คก็มองไม่เห็นข้อดีอื่นๆ ของคนเคยรักเลยสักนิด
ชี้บ่นหรือ? ให้ที่หนึ่ง
ขี้หึงล่ะ? เอาที่สองไป
ถามว่าดื้อมั้ย? จัดอันดับไม่ได้ พูดได้แค่ ‘มากกกก’
นี่เขารักคนแบบนี้ลงได้ยังไง
“มาร์ค”
เสียง
จินยองดังขึ้นที่ประตู มาร์คหันไปมอง
ร่างโปร่งสวมสเว็ตเตอร์สีเทาอ่อนกับกางเกงยีนส์พอดีตัว
มีบีนี่สีขาวอยู่บนศีรษะอย่างน่ารักพอให้คนมองได้ใจสั่นเล่นๆ
เขาสะบัดหัวแรงๆ แล้วหันกลับมาจัดการกับกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองต่อ
“จะ
ไปไหน” จินยองยังไม่ละความพยายาม ใบหน้าของเด็กหนุ่มฉายแววฉงน
มือขวาดึงจุ๊บปาจุ๊บที่อมอยู่ในปากออกมาเพื่อให้การพูดคุยเป็นไปได้สะดวก
ขึ้นพลางสืบเท้าเข้ามาใกล้ “จินยองถามว่าจะไปไหน”
“ยังไม่รู้” เขาตอบตามความจริง พยายามไม่หันไปมองอีกฝ่าย “รู้แต่ว่าไปไหนก็ได้ที่ไกลจากบ้านหลังนี้”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
“เลิกกันเหอะจินยอง”
คำบอกเลิกของเขาสต๊าฟฟ์ให้จินยองยืนนิ่งอยู่กับที่ เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะยัดอมยิ้มเข้าปากอีกครั้ง “โอเค เลิกก็เลิก”
ง่ายไป
มาร์ค
เลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าจินยองไม่มีท่าทีอิดออด
กลายเป็นเขาเองนั่นแหละที่ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเฉยๆ
เขาละมือจากเสื้อเชิ้ตทำงานตัวเก่งแล้วหันกลับมามองหน้าอีกฝ่ายเต็มตา
“นายไม่โกรธเหรอ ไม่เสียใจบ้างที่โดนบอกเลิกอะไรแบบเนี้ย”
“นี่
คิดก่อนพูดหรือเปล่าเนี่ย ถามโง่ๆ” ร่างโปร่งตอกกลับ
สายตาเรียวก้มมองนาฬิกาในมือแล้วเงยหน้ามาถอนหายใจใส่เขา “จะสี่ทุ่มแล้ว”
“แล้ว?”
“ดึกแบบนี้จะออกไปยังไง แถวนี้มันไม่ค่อยจะมีรถมาร์คก็รู้ แถมมาร์คยังไม่มีจุดหมายปลายทางอีก”
จริง มาร์คลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย
เขาขมวดคิ้ว พยายามครุ่นคิดว่าพอจะมีใครให้เขาได้ไปพักพิงได้บ้างในยามวิกาลเช่นนี้
เจบี? ตัดไป มันเพิ่งพาแฟนไปฮันนีมูนรอบที่สาม
ยองแจ? ตัดอีก มันก็ไปกับเจบีนั่นแหละ
“แจ็ค
สันกับแบมแบมกลับไปหาแม่ที่เมืองไทย”
จินยองเอ่ยดักราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
มาร์คล่ะเกลียดที่จินยองรู้ทัน
แต่เกลียดกว่าก็คือไอ้พวกมีความรักแล้วหนีเขาไปเที่ยวนี่แหละ
“เดี๋ยวฉันไปหายูคยอมก็ได้”
“ครั้ง
สุดท้ายที่มีคนไปเล่นที่บ้านหมอนั่นก็เกือบเอาชีวิตกลับมาไม่รอด
นายลืมไปแล้วหรือไง ปล่อยเด็กมันอ่านหนังสือเตรียมสอบไปเหอะ
อย่าไปกวนน้องมันเลย”
ความเนิร์ดของยูคยอมไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
มาร์คเริ่มลังเล สมองประมวลผลว่าแถวนี้พอจะมีห้องพักราคาสบายกระเป๋าพอให้เขาซุกหัวนอนสักคืนไหม
แล้วจินยองก็ยื่นข้อเสนอ
“ก็นอนนี่ไปก่อนสิ เช้าค่อยไป”
“ฮะ?”
จินยองถอนหายใจ เปลี่ยนท่ายืนล้วงกระเป๋าเป็นกอดอกพิงประตูแทน มือเรียวถือจุ๊บปาจุ๊บคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากอิ่ม
น่ารักฉิบหาย
“นอนที่นี่แหละ แล้วเช้าจะไปไหนก็ไป”
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือกไหนที่ดีกว่านี้แล้วมาร์คจึงจำพยักหน้าตกลง “ก็ได้ แต่แค่คืนเดียวนะ”
"ขอ
ให้จริง"
จินยองยิ้มกริ่มแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนของพวกเขาโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้
เรียบร้อย เด็กหนุ่มเดินอ้อมเตียงไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กที่อยู่มุมห้อง
สายตายังคงจับจ้องมาที่มาร์คจนเขาเริ่มอึดอัด
“สงสัยอะไรก็ถามสิ”
“คราวนี้เลิกเพราะอะไร”
มาร์ค
ถอนหายใจ เหนื่อยจะนับแล้วว่าเขาบอกเลิกจินยองมากี่หน
เหตุผลที่บอกก็ซ้ำบ้างไม่ซ้ำบ้าง แต่ครั้งนี้สาเหตุมันต่างจากครั้งก่อนๆ
โดยสิ้นเชิง
“เมื่อไหร่นายจะเลิกให้ฉันซักผ้าให้”
จินยองหลุดขำออกมาทันที “เรื่องแค่นี้เองเหรอ?”
“ใช่ที่ไหน”
“งั้นพูดมาให้หมด”
“เออ ก็ตอนซักผ้าเมื่อเย็น ฉันได้กลิ่นน้ำหอมของคนอื่นที่ไม่ใช่นาย”
“แล้วไงอีก”
มาร์คสบถออกมาอย่างฉุนเฉียว “มันต้องใกล้กันขนาดไหนล่ะวะน้ำหอมถึงจะติดเสื้อกลับมาได้เนี่ย”
“หึง?”
บ้าบอ ใครจะหึง
มาร์คไม่ได้มีนิสัยเหมือนปาร์คจินยองสักหน่อย
จิ
นยองลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาหาเขาที่ปลายเตียง เด็กหนุ่มนั่งลงข้างๆ
ใบปากยังคงมีอมยิ้มสีสดอยู่ “เสื้อเชิ้ตสีขาวของอาร์มานี่ใช่มั้ย”
“มั้ง” ไม่รู้เหมือนกัน มาร์คไม่ได้จำ รู้แค่ไม่ใช่น้ำหอมแบบที่เป็นกลิ่นประจำของเจ้าตัวเขาก็โกรธจนควันออกหูแล้ว
จินยองดึงอมยิ้มออกจากปากตัวเองแล้วยัดเข้าปากของเขาทันที มาร์คอยากจะท้วงแต่ก็โดนนิ้วเรียวทาบเอาไว้ “ชู่ว ฟังก่อน”
กลอกตา เบื่อ ไม่อยากจะฟังคำแก้ตัว แต่ก็พยักหน้าไปส่งๆ
“วันนั้นฉันไปหาป๊ามานายลืมแล้วหรือไง พ่อลูกกอดกันนี่มันผิดตรงไหน”
มาร์ค
นิ่ง เขาหันไปมองหน้าจินยองด้วยความรู้สึกที่ถูกตีรวน
สำเหนียกได้ว่ากรณีนี้ตัวเองผิดเต็มประตู เขาดึงอมยิ้มออกจากปากตัวเองช้าๆ
แล้วเฉไฉ “ปกติน้ำลายนายรสชาติแย่ขนาดนี้เลยเหรอ”
จินยองเลิกคิ้ว “ลองใหม่มั้ยล่ะ”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็ไปแล้ว” ที่พูดไปเพราะยังฟอร์มจัด ขอไปตั้งสติตัวเองสักสองสามวันค่อยกลับมาง้อแล้วกัน
แต่จินยองก็คือจินยอง เคยเชื่ออะไรเขาที่ไหน
จินยองผลักมาร์คให้เอนราบไปกับเตียงโดยที่คร่อมอีกฝ่ายไว้ทั้งตัว สายตาที่มองมาพราวระยับจนคนมองใจสั่น
ขอย้ำอีกรอบว่าปาร์คจินยองมีแรงดึงดูดทางเพศอย่างมหาศาล
ไม่รอให้ร่างเล็กกัดปากยั่วเขาเป็นหนที่สอง
มาร์คพลิกอีกฝ่ายให้กลับมาอยู่ใต้อาณัติของเขาทันที
ริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกันอย่างเร่าร้อนและรุนแรง
สมองของมาร์คพยายามบอกเขาว่านี่มันผิดนะ
นายกำลังจูบกับคนที่เพิ่งบอกเลิกไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว
และนายก็มีแนวโน้มจะจบคืนนี้ด้วยการมีเซ็กส์ด้วยกันอีกรอบ
“อืม จินยอง”
แต่ร่างกายเขามันดื้อ
“เข้ามาอีก อ่า..”
เคยฟังสมองตัวเองเสียที่ไหน
“งั้นก็ช่วยอ้าขาให้มันกว้างอีกหน่อยได้ไหม”
ก็ลองมีเจ้าของหัวใจเป็นปาร์คจินยองสิ ต่อให้มีอีกสิบสมองมาร์คก็เชื่อว่าเขาจะแพ้อยู่ดี
แพ้ทาง
ไม่ใช่สิ แพ้ทุกทาง
FIN*
___________ let’s TALK!
ชั่ววูบมาก อะไรของแก 555555555555555 อย่าหาสาระจากฟิคเรื่องนี้ แต่งสนองนี้ดตัวเองอีกแล้ว คุยกันใน #ฟิคอลจ จ้า
อลจ
141020
