Pairing :: Jackson/Bambam
แจ็คสันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเผลอนั่งจ้องหน้าแบมแบมตาแทบไม่กระพริบ จนกระทั่งมือบางของอีกฝ่ายฟาดลงมาที่หน้าตักนั่นแหละ ชายหนุ่มถึงได้รู้ตัวพลางร้องโอดโอย
“ตีพี่ทำไมเนี่ย”
“แล้วจ้องทำไมล่ะ ถามแล้วก็ไม่ตอบ” แก้มใสของคนพูดแดงระเรื่อ น่าเอ็นดูจนเขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปหยิกด้วยความหมั่นเขี้ยว แบมแบมร้องเสียงหลง อดีตนักกีฬาหัวเราะเบาๆ แล้วปล่อยมือออก
วันนี้เป็นวันหยุดเทศกาลปีใหม่จีน สมาชิกสัญชาติเกาหลีจึงพากันกลับไปหาครอบครัว รวมถึงมาร์คฮยองที่โดนแจ็คสันติดสินบนให้ย้ายไปค้างบ้านยูคยอมชั่วคราว - เหยียบให้มิดนะ เรื่องนี้แบมแบมไม่รู้ - ทำให้ทั้งห้องมีเพียงแค่เขาและเด็กชายตัวเล็กที่นั่งกุมแก้มของตัวเองอยู่ข้างๆ
“เจ็บเหรอ?” เขาถาม เพราะแบมแบมเป็นผู้ชายเขาจึงเล่นกับน้องด้วยแรงของผู้ชาย บางครั้งก็ลืมไปเสียสนิทว่าเด็กชายตัวบางเท่าไม้ซีกเท่านั้น
แบมแบมเบ้ปาก “เจ็บมากเลย”
“สำออย”
“เขาเรียกว่าอ้อนต่างหาก”
คำว่าอ้อนของอีกฝ่ายมีผลต่อระบบหายใจของตัวเอง แจ็คสันยิ้มค้าง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นเร็วขึ้นมาอีกหนึ่งอัตรา ชายหนุ่มล็อกคอแบมแบมมากอดไว้อย่างที่เล่นกันเป็นปกติด้วยเหตุผลที่ไม่ปกติ เขาไม่สามารถทนมองปากยื่นๆ ของเด็กหนุ่มได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว
แจ็คสันกำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง
แบมแบมสะบัดตัวออกแล้วเอนตัวลงนอนที่ตักของแจ็คสันแทน ชายหนุ่มก้มหน้ามองดวงตากลมโตที่กำลังมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน แจ็คสันเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในลูกแก้วคู่นั้น เช่นเดียวกับที่จักษุของเขาที่สะท้อนภาพของเด็กชายเสมอ
“วันนี้ขอบคุณนะที่พาไปเที่ยว” เสียงใสเอ่ยขึ้นมาก่อนท่ามกลางความเงียบที่เริ่มโรยตัว คนพูดเก่งสองคนเมื่ออยู่กันเพียงลำพังกลับไม่มีบทสนทนาโหวกเหวกอย่างที่คนอื่นคะเน มีเพียงการกระทำอ่อนโยนที่สื่อสารแทนถ้อยคำไร้สรรพเสียงเหล่านั้น
แจ็คสันยิ้มบาง “แบมก็รู้ว่าพี่เต็มใจ”
สำหรับชายหนุ่มแล้ว ความสุขของแบมแบมคือคำตอบของทุกคำถาม ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มที่กำลังส่งมาให้เขาจากมุมนี้ เขาก้มหน้าลงไปจนปลายจมูกของแจ็คสันแตะบางเบากับปลายจมูกของคนตัวเล็กบนตัก ริมฝีปากอิ่มเอื้อนเอ่ยถ้อยคำขออนุญาต “ขอรางวัลหน่อยได้มั้ยครับ”
คำตอบของแบมแบมคือเปลือกตาที่พริ้มลง
เพราะสำหรับเด็กหนุ่มแล้ว หวังแจ็คสันก็คือคำตอบที่ถูกต้องของเขาเสมอ
และคงจะเป็นเช่นนี้ไปทุกตรุษจีน.
End.
talk about me > #ฟิคอลจ
