Author :: AliceJay
Genre :: R
Pairing :: Mark / Jinyoung
จินยองเงยหน้าขึ้น
สิ่งแรกที่เขาเห็นคือหน้าจอโทรศัพท์ที่โชว์รูปจากนิตยสาร Singles ที่เขาเพิ่งถ่ายไป เป็นรูปที่เขานั่งชันเข่าวางเท้าบนสเก็ตบอร์ด สองมือประสานอยู่ตรงหว่างขา จินยองเงยหน้าสูงอีกนิดเพื่อสบตากับเจ้าของโทรศัพท์
“อะไร”
“นั่นคำถามฉัน” มาร์คตอบเสียงห้วนแล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าหลังกางเกงยีนส์ตัวเองลวกๆ ใบหน้าหล่อเหลาดูไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด
จินยองปิดหนังสือที่อ่านค้างอยู่ลง ลองมาร์คมาอีหรอบนี้เขาคงไม่ได้อ่านหนังสือต่ออย่างสงบแน่ๆ ร่างเพรียวพยายามใจเย็นแล้วเอ่ยถามพี่ใหญ่ของวงอีกครั้ง “พี่เป็นอะไร”
“เป็นบ้า” มาร์คตอบตรงคำถามแต่ไม่ให้ความกระจ่างใดๆ เพิ่มเติม จินยองพรูลมหายใจออกอย่างนึกหน่าย เขายันตัวขึ้นจากฟูกนอนเพื่อจะเลี่ยงออกไปข้างนอก แต่โดนมือของอีกคนกดบ่าให้นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่เดิมอีกครั้ง
จินยองจิ๊ปาก เริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาบ้าง “เป็นอะไรก็บอกสิ!”
มาร์คนั่งลงตรงหน้า ดวงตากลมฉุนเฉียวไม่หยอก “กางเกงนี่ต้องใส่สั้นแบบนี้เลยเหรอ”
คนโดนโกรธเริ่มปะติดปะต่อสาเหตุที่พี่ใหญ่ของวงอารมณ์เสียขึ้นมาได้แล้ว เขากลอกตาอย่างเหนื่อยใจกับอาการหวงไม่เข้าเรื่องของอีกคน “ก็เป็นแฟชั่น เขาจัดให้ใส่แบบไหนก็ต้องใส่แบบนั้นแหละ”
“โป๊”
“ไม่เห็นจะโป๊เลย”
“เห็นขาอ่อนขนาดนี้ยังไม่โป๊อีกเหรอ” มาร์คหยิบมือถือขึ้นมาแล้วจ่อรูปดังกล่าวให้จินยองดูชัดๆ อีกครั้ง “ตอนถ่ายนี่โดนมองไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้งเนี่ย ให้ตายจินยอง ถ้าพี่รู้ว่ามันจะขนาดนี้คราวหน้าจะบินกลับมาคุมเองเลย”
มาร์คไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองกำลังแสดงพฤติกรรมอะไรออกมา ปกติพี่ใหญ่เป็นคนใจเย็นเสมอ ยังไงก็ได้ตามสบายไม่ขัดขืน นี่เขาก็เพิ่งเคยเห็นมาร์คบ่นไม่หยุดแบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน เลยอดไม่ได้ที่จะกระเซ้ากลับ “พี่ทำเหมือนพี่หึงผมเลยนะ”
มาร์คเงยหน้าจากหน้าจอที่กำลังซูมเข้าซูมออกเพื่อเช็คว่ามีมุมอันตรายเล็ดลอดมาให้เห็นหรือเปล่า ร่างโปร่งชะงักไปเล็กน้อยแล้วว่า “เฮ้ยเปล่า”
จินยองเริ่มขำกับท่าทีของมาร์คขึ้นมาเล็กน้อย “จริงอ่ะ ไม่หึงจริงเหรอ”
“ไม่ได้หึง” มาร์คย้ำชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาคมกริบจริงจังเสียจนคนมองเผลอใจสั่น “ที่ทำอยู่เขาเรียกหวง”
คนที่นั่งอยู่บนฟูกรู้สึกว่าเลือดลมชักจะเดินดีผิดปกติ ร่างกายของเขาร้อนผ่าวไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ใบหน้าซึ่งดูจะร้อนเป็นพิเศษ จินยองขยับตัวอย่างอึดอัด มือไม้เก้งก้างจนไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี ครั้นจะลุกหนีก็โดนมาร์คฉุดให้นั่งกับที่ไว้อีกรอบ
คนเป็นพี่วางโทรศัพท์ไว้บนพื้น สองมือเอื้อมมากุมมือของจินยอง ใช้นิ้วโป้งไล้ไปมาพลางเอ่ยขอ “ไม่ใส่ขาสั้นอีกแล้วได้ไหม”
“เลือกได้ที่ไหน เขาให้ใส่อะไรก็ต้องใส่แหละ” น้ำเสียงของจินยองก็อ่อนลงเช่นกัน เขาปล่อยให้มาร์คลูบมือตัวเองไปแบบนั้นโดยไม่ได้สังเกตถึงวิธีการสัมผัสที่เปลี่ยนไปของอีกคนเลยสักนิด
“โอเค ถ้าเป็นเรื่องงานพี่ไม่ว่า แต่ถ้าปกติไม่ใส่ขาสั้นได้หรือเปล่า”
จินยองเถียงกลับ “แต่นี่มันหน้าร้อนนะพี่มาร์ค ให้ใส่ขายาวอย่างเดียวก็ไม่ไหวนะ”
“เชื่อสิ นายใส่ขาสั้นไม่ได้หรอก”
จินยองเลิกคิ้ว “ทำไมจะใส่ไม่ได้”
มาร์คเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ยอมตอบคำถามแต่กลับผลักจินยองให้นอนลงกับฟูกก่อนจะปล้ำถอดกางเกงของเขาออกอย่างทุลักทุเลจนเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวจิ๋ว
จินยองโวยวายเสียงดังลั่นพลางขยับหนีจนแผ่นหลังติดกำแพง เขาชันเข่าขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองพลางชี้หน้าอีกฝ่ายไปด้วย “ออกไปเลย อย่าเข้ามานะพี่บ้า”
ปาร์คจินยองไม่ใช่คนโง่ ฉายามนุษย์ 19+ ที่ได้รับมาก็ใช่จะเป็นเพียงคำพูดลอยๆ เขารู้ดีว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาจะไม่ยอมไอ้พี่บ้านี่เด็ดขาด เรื่องอะไรจะปล่อยให้มาร์คใช้โอกาสนี้มาหากำไรจากเขากันเล่า
“อย่าาาา” จินยองดันหัวมาร์คที่กำลังคลานเข่าเข้ามาหาอย่างเต็มกำลังจนมาร์คกลิ้งล้มไปบนฟูก ดีใจได้แค่สองวินาทีข้อเท้าของตัวเองก็ถูกกระชากอย่างแรง ร่างของจินยองไถลลงมาจนตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอน พี่ใหญ่ตัวร้ายพลิกตัวขึ้นมาคร่อมจินยองได้อย่างรวดเร็ว ชำนิชำนาญเสียจนคนโดนกระทำได้แต่ค่อนขอดอยู่ในใจ ข้อมือสองข้างของจินยองถูกยึดไว้ด้วยมือของคนข้างบน ริมฝีปากร้อนประกบซ้ำลงมาโดยไม่เปิดโอกาสให้น้องน้อยได้อุทธรณ์ใดๆ ทั้งสิ้น
มาร์คเริ่มต้นอธิบายคำตอบของคำถามที่ว่าทำไมจินยองถึงใส่ขาสั้นไม่ได้อย่างเป็นรูปธรรม
พวกเขาจูบกันอยู่แบบนั้นจนหายใจไม่ทันทั้งคู่ มาร์คปล่อยให้ข้อมือของจินยองเป็นอิสระแล้วมอบจุมพิตร้อนแรงให้คนรักอีกครั้ง แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติ มือบางของจินยองโอบรัดคนที่กำลังเอาเปรียบตัวเองไว้เสียแน่น เล็บคมจิกลงที่เนื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างจงใจ แต่กระนั้นมาร์คก็ยังไม่หยุดเกมนี้เสียที ซ้ำยังแก้แค้นด้วยการงับแรงๆ ที่กลีบปากนุ่มจนจินยองได้รสฝาดเฝื่อนของเลือด
มืออีกข้างของมาร์คเลื่อนลงไปปลุกปั่นอารมณ์ของคนใต้อาณัติ จินยองครางครึมในลำคอ ไม่อยากยอมรับว่าพอใจแต่ก็ปฏิเสธสิ่งที่ร่างกายเผลอตอบสนองออกมาไม่ได้เลย มาร์คถอนจูบออกก่อนจะย้ำหนักๆ ที่มุมปาก
“พรุ่งนี้ทำงาน อย่าทิ้งรอยไว้นะ” ปาร์คจินยองตอนนี้ไร้การขัดขืนอย่างสมบูรณ์แบบ เด็กหนุ่มปล่อยให้คนเป็นพี่เล่นสนุกกับร่างกายตัวเองได้ตามใจชอบ โดยมีเงื่อนไขเดียวที่พวกเขาต่างรู้ดี ซึ่งที่ผ่านมามาร์คก็ไม่เคยขัดบัญชาเลยสักครั้ง
ยกเว้นหนนี้แล้วกันนะ
“พี่มาร์ค!” จินยองร้องเสียงหลงเมื่อมาร์คงับแรงๆ ที่โคนขาด้านในก่อนจะออกแรงขบเม้มจนเกิดเป็นรอยแดงประปราย “บอกว่าห้ามทำรอยไง”
“ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก” มาร์คเถียง สายตาเจ้าเล่ห์ขึ้นมาฉับพลัน “ยกเว้นแต่จินยองจะใส่ขาสั้นไปอวดใครเขาอีก”
แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อมาร์คเฉลยจุดประสงค์ที่แท้จริงของตัวเองออกมาเสียหมดเปลือก จินยองกลอกตาอย่างอ่อนใจแล้วปล่อยให้คนรักสลักความเป็นเจ้าของบนตัวเขาได้เต็มที่ ร่างเพรียวครางอือทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากผ่านเนื้อผ้าบางอย่างจงใจแกล้งให้เขาอยากแล้วก็จากไป ความเสียวซ่านเพราะสัมผัสที่มาร์คบรรจงฝังไว้ที่ต้นขายังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องจนจินยองต้องเอื้อมมือไปจิกผมของอีกคนเพื่อระบายความอัดอั้นที่เกิดขึ้น
บ็อกเซอร์ตัวเก่งถูกถอดออกเมื่อเกมจริงกำลังจะเริ่ม มาร์คเค้นคลึงที่ส่วนปลายจนจินยองเผลอบิดเอวตามสัมผัส คุณนายแบบกำลังมีอารมณ์ร่วมด้วยเต็มที่ ดวงตากลมฉ่ำหวานปรือปรอยเสียจนคนมองยากจะควบคุมตัวเองอีกต่อไป มาร์คจับจินยองให้นั่งชิดกำแพง จัดท่าทางไม่ต่างไปจากรูปที่เขาถ่ายให้ซิงเกิลส์เลยสักนิด
“จะทำอะไร” จินยองถามเสียงอ่อนเมื่อเหลือบไปเห็นคนรักที่หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขารัวๆ มือเล็กพยายามคว้าโทรศัพท์มาลบรูปตัวเองออกแต่ช้ากว่ามาร์คไปเพียงเสี้ยววิ ร่างโปร่งไสอุปกรณ์สื่อสารของตัวเองไปไกลจนยากจะเอื้อมถึงแล้ว
“ลบออกเดี๋ยวนี้นะ อันตราย!”
“ลบทำไม มุมนี้นายเซ็กซี่ออก”
“พี่มาร์ค!”
“จ๋า”
จินยองอยากจะตบหน้ามาร์คแรงๆ สักทีข้อหากะล่อนไม่เข้าเรื่อง แต่ถ้อยคำผรุสวาททั้งหลายก็ถูกกลืนลงไปเมื่อมาร์คเริ่มสอดนิ้วเข้าไปด้านหลัง ร่างเพรียวครางอือ ไม่เคยชินสักทีแม้ว่าจะผ่านเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน เขารั้งมาร์คมากอดจูบอีกครั้งพลางปล่อยให้นิ้วเรียวของอีกคนทำหน้าที่ของตัวเองไป อาจเป็นเพราะจินยองนั่งอยู่มันก็เลยเข้ามาได้ไม่ลึกเท่าที่ควร เขาค่อยๆ เลื้อยตัวให้นอนราบไปกับฟูกเพื่อให้มาร์คสะดวกขึ้นอีกนิด ก่อนจะเสียงหวานจะครางหวิวออกมาเมื่อปลายนิ้วกลางของคนขี้หึงสะกิดโดนบางอย่างในร่างกาย
มาร์คเหลือบตามองคนที่นอนหายใจติดขัดแล้วก็ยิ้มมุมปากส่งมาให้ มือหยาบล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางแล้วฟอนเฟ้นไปทั่วทั้งร่าง จินยองหายใจหนักขึ้นกว่าเดิมพลางขยับสะโพกสอดรับกับจังหวะนิ้วของพี่ใหญ่
“ใจร้อนนะเราน่ะ” มาร์คอมยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ย ไม่บ่อยนักที่จินยองจะมีอารมณ์ร่วมมากขนาดนี้แม้จะไม่ได้เล้าโลมมากอย่างที่ควร
“ฮื้อ พอได้แล้ว มันส..เสียว” มือน้อยของน้องตะปบเข้าที่มือข้างหนึ่งของร่างโปร่งที่กำลังสะกิดตุ่มไตด้านบน ยิ่งเห็นแบบนี้มาร์คก็ยิ่งอยากแกล้ง ชายหนุ่มก้มตัวลงไปงับส่วนที่จินยองปัดป้อง แม้จะมีเนื้อผ้ากั้นอยู่แต่ก็เรียกเสียงครางหนักจากคนข้างใต้ได้ไม่น้อย มาร์คดึงนิ้วออก จัดแจงถอดเสื้อผ้าที่เหลือของจินยองออกทั้งหมดก่อนจะจัดการกับตัวเองบ้าง
มาร์คจับเขาพลิกตัวคว่ำในท่าคุกเข่า ริมฝีปากร้อนจูบประทับที่เนินเนื้ออิ่มทั้งซ้ายขวา แม้การกระทำหลายๆ อย่างจะดูเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ แต่มาร์คก็มีมุมอ่อนโอนให้จินยองเผลอใจสั่นอยู่เสมอ
“พร้อมมั้ยที่รัก”
จินยองกัดปาก “ไม่ อ๊ะ”
มาร์คไม่ได้รอฟังคำตอบ คนขี้แกล้งแทรกตัวเข้ามาทันทีจนจินยองจุกไม่หยอก
“อย่าเพิ่งขยับนะ” เขาร้องบอก ความเจ็บแล่นริ้วไปตามไขสันหลัง จินยองหายใจเข้าลึกๆ พยายามไม่เกร็งเพราะรู้ว่าคนรักก็โดนบีบรัดหนักหน่วงไม่ต่างกัน เขาได้ยินเสียงสูดปากเบาๆ จากอีกฝ่ายเมื่อเริ่มขยับตัวหลังจากผ่านชั่วครู่ จินยองจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ตามแรงอารมณ์ที่ถูกโหมให้สูงขึ้น มาร์คเคลื่อนไหวเชื่องช้า แต่ลึก และแรงเสียจนเผลอร้องเสียงหลงออกมาทุกครั้ง
“เลิกแกล้งได้แล้ว” จินยองพูดเสียงสั่น ปกติมาร์คเป็นพวกเปิดเกมเร็ว ครั้นจะมาพิถีพิถันแบบตอนนี้พูดเลยว่าหาได้ยาก มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นแหละที่ร่างโปร่งจงใจทรมานเขาเล่นแบบนี้
“ขาจินยองเป็นรอยเต็มเลยอ่ะ งี้ก็ใส่ขาสั้นไม่ได้แล้วสิ” ผิดเสียที่ไหน ไอ้ผู้ชายกะล่อน
“เออ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่” เขาว่าอย่างจำนน
“เด็กดี งั้นหลังจากนี้พี่คงต้องเช็คบ่อยๆ ว่ารอยจางลงหรือยัง ถ้าจางแล้วก็เติมใหม่เนอะ”
“ไอ้-- อ๊าา” ยังไม่ทันที่จินยองจะได้ด่ามาร์คก็จงใจกระแทกตัวเข้ามารุนแรงจนเรียวขาของเขาสั่นระริก
มาร์คถอนตัวออกอีกครั้ง จัดแจงให้จินยองลงไปนอนหงายแล้วตามมาบดจูบ มือเรียวก็ปรนเปรออีกคนไปด้วยอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง รู้ตัวอีกทีตัวตนของมาร์คก็เข้ามาอยู่ในตัวเขาอีกครั้งหนึ่งแล้ว สองมือประคองขาของจินยองเอาไว้ก่อนจะปรับจังหวะให้เร็วขึ้น
ร่างกายของจินยองโยกคลอน เสียงหวานร่ำร้องไม่เป็นภาษา ในฐานะผู้ชายด้วยกันแม้ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามาร์คเก่งมาก ชายหนุ่มเหวี่ยงอารมณ์เขาให้ขึ้นลงเหมือนเล่นรถไฟเหาะ มีจังหวะดำดิ่ง เสียววูบ ล่องลอย และหวาดหวั่น แต่รวมๆ แล้วทั้งหมดล้วนทำให้เขาแทบขาดใจตายด้วยความเป็นสุข
“อ่า...” มาร์คครางต่ำในขณะที่ปลดปล่อยออกมา ส่วนจินยองน่ะตีตั๋วล่วงหน้าไปสักพักแล้ว ชายหนุ่มถอนตัวออกแล้วเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้เขาที่นอนหมดแรงอยู่ ไร้แม้แต่แรงจะปัดป้องเมื่อมาร์คเริ่มทำรอยคิสมาร์คซ้ำที่จุดเดิมอีกครั้ง
“เอาล่ะ แค่นี้ก็ใส่ขาสั้นไม่ได้แล้ว” ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุขแล้วโถมตัวมากอดจินยองเอาไว้แน่น
ร่างเพรียวขยับตัวอีกอย่างอึดอัดแต่ก็สู้แรงลูกลิงต้วนไม่ได้เลยยอมปล่อยเลยตามเลยไปแบบนั้น
และเมื่อมือไม้ของมาร์คเริ่มจะอยู่ไม่สุข จินยองก็รู้ดีว่าคืนนี้ของเขายังอีกยาวไกลนัก
END.
______ Let's TALK!
ใครต้านทานจินยองใน Singles ไหวก็ไม่ใช่คน(หื่น)ค่ะ
ไม่มีเนื้อเรื่องใดๆ ทั้งนั้น แต่จุดๆ นี้ชีวิตก็ไม่ต้องการอย่างอื่นแล้วค่ะ (นังอลจ....)
คุยกันใน #ฟิคอลจ ค่า
อลจ.
150618
No comments:
Post a Comment